आगोलाई राप दिएकी

आगोलाई राप दिएकी 

नदीलाई वहाब दिएकी 

हावालाई चाल दिएकी 

संगीतलाई राग दिएकी

लाग्छ संसार उसकै धुनमा कायल छ

ऊ मुस्कुराऊँदा जून हाँसीदिन्छ 

उसका सुस्केराहरू मा जीवनले सास फेर्छ

उसका मोहहरूमा झरनाले गीत गाउछ

लाग्छ यो कथा तिम्रो हो

यसमा म तिमीलाई माया गर्ने प्रेमी

लाग्छ यो कविता तिम्रो हो

यसमा छंद भर्ने म एक कवि 

तिम्रो निधारको कोठीले बोलाउछ मलाई

सिंदुरको धर्कोले लुकाईदेऊ मलाई भनेझै

तिम्रा केशका घुमतीहरूले बोलाउछन मलाई

रूमल्लीएर जीवन यहीं बिताईदेऊ भनेझै

तिम्रा हाथका नसाहरूमा 

मेरो माया बग्नुपर्छ

तिम्रा ओठका लालीहरूमा

मेरो खुसी पग्लिनुपर्छ

दुःख तिम्रा हुन मुटु कूड़ाउने

तर आँसु सबै मेरा बग्नुपर्छ

पहेलो सारी अनि कालो चोलीमा

तिमिले ब्राह्मणलाई ओगटेकि छौ

मेरो आदि अनि अन्त्य तिमी २

आफ़ना न्यानो अंगालोमा तिमिले

मेरो जीवन समेटेकि छौ ! 

सब्द रहूंजेल तिम्रो बयान गरिरहु

तिमीलाई हरेक दिन एकचित्तले पढ़ीरहु

आखा नबिझाऊंजेल तिमिलाई हेरिरहु

क़ोसौ टाढा भएपनि

तिमीलाई हावा बनि छोईरहूँ 

एक मुट्ठी सास साँचेर भएपनि

मात्र तिम्रा लागी बाँचीरहु !