बसन्तको हरियाली तिमीलाई
ब्राह्मणका खुसीहरू तिमीलाई
प्रेमको अज़ंबरी उपहार तिमीलाई
मेरा जितका पुरस्कार तिमीलाई
अनि मलाई ??
हरेक जन्म तिम्रो कोख मलाई
अन्तिम साससम्म तिम्रो साथ मलाई
जीवनका सुस्केरामा तिम्रो हाथ मलाई
फलामलाई सुन बनाईदिने तिम्रो आसिर्वाद मलाई ❤️
तिम्रो मेरो आकाश एउटै भए
हामीले टेकने माटो एउटै भए
हामीलाई छुने हावा एउटै भए
नयनले देखने संसार एउटै भए
मेरो हातमा तिम्रो हात भए
छातीमा तिम्रो अंगालोको राप भए
मेरो ओठमा तिम्रो स्वाद भए
मेरा गीतमा तिम्रो मुस्कान भए
तिमी उता नभई यता भए
हाम्रो दुरी सून्य भए
माया गर्नुको मीठास कहाँ हुन्थ्यो र ?
यादहरूको घुटकीमा सुबास कहाँ हुन्थ्यो र ?
एक युगपछि फेरी ति हात समाऊँदा
एक जूनीपछि फेरी तिमिलाईं चुम्दा
मेरो आत्माले पनि प्यास मेट्छ होला
मेरो आँत पनि तृप्त हुंछ होला
तिमि र म फेरि संगै हुने दिन
ब्रह्माण्डले स्नान गर्नेछ
ति निर्जीब दुर्जन ढूँगा बाट पनि
मायाको मुहान फ़ुटनेछ !!
टाढा कुनै तालको किनारमा
चन्द्रमाँको छाता ओढ़ि
म ताराहरू केलाउनेछु
मेरो गिन्तीमा तिमी आफ़ना अम्ला भाँचिदिनु ल
बिराट एक बंजर पहाडमा
तिम्रो मायाको डोरी समाई
म सपनाको सिखर चूमनेछु
मेरो थाकेका पैतालाको हौसला बनिदिनु ल
एउटा सानो घर छ
त्यहा पुरानो बाकसमा
तिम्रा दुःखहरू कैद गरिराख़नेछु
मेरो सुखको बग़ैचामा असरल्लै फुलिदिनु ल
आमाले दिएको सानो बट्टामा
सात जन्मका क़सम सजाई राखेको छु
ति सिन्दूरी रंगका कणकणमा
मेरो मूटु निचोड़ी माया अर्पी राखेको छु
मुस्कुराउदै त्यसले आफ्नो सिऊदो रंगाईदिनु ल माया
